Artikelen

Hoe gaat ’t in Thailand? – Jos Campman

JOS CAMPMAN is ‘baas’ van Typisch Thailand en schrijft de serie ‘Hoe gaat het in Thailand?’. Over NL- ambassade: Gebrek aan empathie, info en daadkracht. Dat vraagt om evaluatie

(Dit is de laatste aflevering in een Typisch Thailand-serie powered by Netherlands Thai Chamber of Commerce NTCC)

Geeft leven en werk:

  • voor Covid-crisis: een 9
  • tijdens Covid-crisis: een 5
  • nu: een 7
  • Verwachting toekomst: een 7 

‘Stoer zoals Nederlanders en Belgen in Thailand zich door de Covid-crisis heen knokten. Grote en kleine ondernemers. Expats. Hulpverleners. Pensionado’s. Opeens onbereikbaar ver weg van familie en vrienden. Zonder ontmoetingen met landgenoten door gesloten horeca. Zonder inkomsten uit toerisme. Zonder overheidssteun. En lang zonder vaccins. 

Met de blik op de toekomst, praten we steeds minder over toen. Begrijpelijk. Tijd dus om die geschiedenis vast te leggen. Gelukkig zag de NTCC daarvan ook belang in. 

Ik koos voor gesprekken met 25 mensen die ik eerder interviewde aan het begin van de crisis. Zo kon ik hun complete verhaal schetsen. Maar ze staan voor veel landgenoten die ik afgelopen jaren voor Typisch Thailand sprak:

Mensen die met pijn en moeite hun zaak overeind hielden. Die tegen de klippen op investeerden in een nieuwe toekomst. Weigerden personeel te ontslaan. Voedsel uitdeelden aan werkloos geworden Thai. Die elkaar hielpen, soms ook financieel. Afijn, je leest het in de artikelen-serie. 

Ook bij mij kwam Covid hard aan: Al snel overleden 2 familieleden in Nederland. Ik zat midden in medische trajecten, die vertraging opliepen. En door een val waren er meer ongemakken. Ik was somber, trok me terug. Maar gelukkig begon het oude journalistieke hart te kloppen en bleef ik actief – daarom toch 5 punten 

Typisch Thailand Telex bracht dagelijks Covid-updates, afgestemd op Nederlanders en Vlamingen. Over volle ziekenhuizen, mensen die op straat stierven, plotselinge armoe, repatriëring, binnenlandse reizen, mondkapjes, lock downs, quarantaine, vaccins. Maar ook posts over hulpacties, tips van en voor volgers, leuke ervaringen en foto’s om bij weg te dromen. 

Bij elkaar zoeken van juiste info was een dagtaak: Ambassades hadden weinig te melden. Thaise instanties spraken elkaar tegen. Lokale kranten brachten halve waarheden en op social media circuleerden oude en dus onjuiste berichten. 

Sommigen zochten persoonlijk hulp. Ouderen op het Thaise platteland. Of hun kinderen in Nederland. Ruziezoekers meldden zich ook. Scheldend op mij of mede-volgers. Er was kinnesinne: NVT-Bangkok weigerde leden op ons nieuws te wijzen. En iemand wilde betalen als we niet over een ondernemer zouden schrijven. Tevergeefs. 

Ook de Nederlandse ambassade was niet blij. Typisch Thailand signaleerde dat deze erg weinig info gaf. En op de eigen Facebook-pagina ook geen antwoord op vragen van verontruste landgenoten. We zijn te druk, stond daar vervolgens. Die dag discussieert ambassadeur Kees Rade op Twitter uitgebreid met fiscus over zijn veronderstelde diplomatieke recht op gratis invoer van een Thaise auto. Ik meld dat. En ook dat zijn Belgische collega Sibille de Cartier tegelijkertijd op Facebook Live vragen beantwoord

Ambassadeur Rade is, ontdekte Typisch Thailand ook, al vroeg geprikt met door Den Haag opgestuurd Johnson-vaccin. Dat vindt men nodig. Maar hij weigert vervolgens op zoek te gaan naar vaccins voor met name oudere Nederlanders. Die hebben dan nog geen recht op een Thaise prik. Hij wil de Thai niet voor de voeten lopen, zegt ie. Andere ambassadeurs doen dat wel. Met succes. 

Rade vindt dat NL-ondernemers  – druk met redden van hun zaak – maar naar Amsterdam moeten afreizen voor een prik. Kunnen ze ook frikandel eten – haha – want daaraan was in Thailand ook een tekort. Zo onprofessioneel. Ik vind dat getoonde gebrek aan empathie, info en daadkracht vraagt om evaluatie onder leiding van de nieuwe ambassadeur. Dit mag niet meer voorkomen

Ambassade en NVT-Bangkok weigerden ook deelname aan onze actie Help-helpen-in-Thailand. Maar blij was ik met het enthousiasme waarmee ondernemers van NTCC en STZ het initiatief omarmden. We zamelden bijna 40.000 euro in. Ter ondersteuning van hulporganisaties en horeca-mensen, die voedsel en medicijnen uitdeelden aan Thai die plots zonder geld zaten. 

Ik was en ben dankbaar voor het toen getoonde vertrouwen van veel lezers in Typisch Thailand. Vind ik belangrijker dan een onderscheiding van de ambassade, zoals een Britse amateur-schrijver die kreeg voor inzet tijdens Covid 

> INFO: