20 JAAR NA DE TSUNAMI sta ik voor het eerst weer aan het strand van Patong, aan de westkust van Phuket, Thailands grootste eiland.
Waar op Tweede Kerstdag 2004 de dodelijke golven naderden, verschijnt nu een vredige regenboog.
Achter me ligt het Impiana Resort. Voorheen Phuket Cabana. Het was en is midden in Patong het enige hotel met een open beach-front.
Het werd totaal verwoest door de tsunami.
Ik herinner me dat in de zee van puin alleen nog ingemetselde badkuipen overeind stonden. Als grafzerken op een verlaten en spookachtig kerkhof.
Het luxe complex van 70 aaneengeschakelde bungalowkamers is op de oude fundamenten herbouwd. De muren zijn van robuust beton. Niet meer van bamboe en pleisterwerk.
Impiana is nog steeds vriendelijk, kleinschalig, intiem. Passend bij het Patong zoals ik dat 35 jaar geleden leerde kennen.
Maar als ik van het strand door de open lobby naar de strandweg loop, zie ik het nieuwe Patong. Al het groen verdwenen. Alles volgebouwd. Overal hoogbouw.
Op de puinhopen van de tsunami is het voormalige vissersdorp uitgegroeid tot een druk vakantieoord:
Dagelijks arriveren gemiddeld 10.000 vakantiegangers op Phuket International Airport. Het groene eiland telt 118 toeristen op 1 local. In Patong moet die verhouding nog schever zijn.
>>>>>>> TOEN
Mig maakt in de vroege ochtend van Tweede Kerstdag een bungalow op Impiana Resort schoon, als opeens de spiegel trilt. Dan ook de vloer.
Kai zet zijn strandstoelen in het gelid voor een nieuwe drukke dag. Hij voelt een doffe dreun en draait zich om naar de strandweg. Een aardbeving? Een ongeluk? Hij tuurt door de bomen de weg af, naar de eerste huizenrij en de bergen daarachter. Niets aan de hand.
Pen van het eethuisje verderop ruziet met haar Italiaanse zwager. Ze eist dat hij deze ochtend, als er nog geen gasten zijn, eindelijk de nieuwe pizza-oven installeert. Maar hij wil eerst naar het strand.
Gerard van Hal maakt zich op voor een relaxte Tweede Kerstdag. Hij verheugt zich op een lekker ontbijt op het balkon van zijn appartement op de 1e verdieping van Kalim Resort, wat hoger gelegen aan het noordelijke deel van Patong Beach.
Peter Jongmans staat op zijn balkon in het Amari-hotel op de zuidpunt van de baai. Pracht uitzicht. Wel stil. Het lijkt of de vogels stoppen met fluiten.
Peter van Zanten van de Nederlandse ambassade begint thuis aan dag 2 van een rustig weekje. De ambassade is tot en met 2 januari gesloten. Alleen bereikbaar voor noodgevallen.
>>>>>>> 20 JAAR NA DE TSUNAMI
Na de tsunami zijn de simpele visrestaurantjes naast Impiana niet meer teruggekomen.
Met de voeten in het zand en luisterend naar muziek uit de sixties, gaf ik me daar graag langzaam over aan de naderende nacht. Nu zijn er trendy beachclubs met laser-kanonnen en grote luidsprekers.
Ook weg zijn aan de overkant de kleine hotels verscholen in tropische tuinen, de bloemrijke terrassen, de kleine Chinese winkeltjes en de eetstalletjes met tot laat in de nacht het lekkerste streetfood voor 20 baht.
Er staan nu hotels en appartementen van 2 tot 4 verdiepingen hoog. Op de begane grond massageshops, coffeeshops, pizzeria’s, Turkse en Indiase restaurants, souvenirwinkels en outdoor-watermachines waarop je kunt leren surfen.
Verdwenen is ook de donkere soi, die uitmondde op een zanderig-zwoel pleintje met ronde openluchtbarretjes.
De jonge gastvrouwen en dito heren dronken er graag een drankje met je. Vrijblijvend. Maar in de hoop op meer. Die nacht. Die week. En misschien wel voor altijd.
Ik leerde er Kwang en Kittisak uit Chiang Mai kennen. Grote zus en jonge broer. Aardig stel.
Met het geld dat ze in Patong verdienden, wilden ze studeren. Dan kon ze bij de overheid werken en kregen ze ook voor de ouders een ziektekostenverzekering.
Zus en broer overleefden de tsunami niet. Verdronken in hun houten hutje in het eveneens verdwenen doolhof van donkere en kronkelige steegjes achter de gebouwen van de strandweg.
Ik had ze graag nog eens ontmoet. Ze zouden nu begin veertiger zijn.
>>>>>>> TOEN
Peter Jongmans staat nog steeds op het balkon van zijn kamer in de Amari-vleugel die het laagst op de heuvel ligt. Hij ziet dat de zee zich ver terugtrekt. Wat een extreme eb hier! Dan komt het water terug. Loopt de tuin in. Stroomt over het zwembad. In de baai worden 2 boten in razend snel tempo richting strand gestuwd. ‘Blub blub blub’, plots staat de zee tot aan zijn balkon.
Chai is technisch medewerker van Impiana-resort en gelooft niet wat hij ziet als de zee zich terugtrekt. Wel tot 1,5 kilometer! Als de eerste golf het terrein op komt, vlucht iedereen de straat op. Maar hij laat Impiana niet in de steek. Hij klimt in de oude tamarinde-boom.
Kai denkt eerst aan zijn strandstoelen als het water over het strand omhoog komt. Hij klapt er een paar in. En realiseert zich dan dat hij beter zich zelf kan redden.
Pen van het restaurantje verderop is nog steeds in discussie met haar Italiaanse zwager. Ze stelt hem een ultimatum. Als ie nu naar het strand gaat en de pizza-oven niet onmiddellijk installeert, kan hij dat ding vandaag nog met zich mee terug nemen naar Italië.
Gerard van Hal zit ontspannen aan het ontbijt in z’n appartement in het Kalim-resort. Plotseling gegil. Mensen rennen de heuvel op. Vanuit het niets staat het water opeens tot in het appartement van de onderbuurman. Hij ziet diens matras buiten drijven. Pal voor zijn balkon
>>>>>>> 20 JAAR NA DE TSUNAMI
Lopend op Thawewong-straat zie ik mezelf daar 20 jaar geleden weer een weg banen door de rotzooi die de tsunami achterliet.
De eerste golf had al voor een enorme ravage gezorgd. Met de volgende werd de troep verder in elkaar gedrukt en omhoog geduwd.
Overal stukken muur, hout, kabels, afgeknapte reclameborden, matrassen, strandstoelen, bomen, tuktuk’s op hun kop, op elkaar geschoven auto’s. En 2 vissersboten. Ook persoonlijke zaken: Open gevallen koffers , kleding, handdoeken, plastic speelgoed.
Het was een dag na de tsunami. Vanuit Chiang Mai was ik naar Phuket gevlogen, juist toen daar veel buitenlanders snel vertrokken met extra vluchten van Thai Airways.
Ik wilde zien hoe het met de mensen was die ik kende.
Maar het was ook journalistieke nieuwsgierigheid die me trok naar wat toen al werd gezien als de grootste natuurramp in de recente geschiedenis, veroorzaakt door een sterke zeebeving bij Sumatra.
In Patong kwam het eerste water twee uur na de beving. Dan trekt de zee zich terug. Om na 10 minuten een hoge muur van water op de toeristenplaats af te sturen.
Aan de Thaise kust langs de Andaman-zee werden Phuket, Krabi (Koh Phi Phi), Phang Nga (Khao Lak), Ranong, Trang en Satun getroffen. Daar vielen 8500 doden. Waaronder zo’n 3000 buitenlanders – inclusief 36 Nederlanders en 11 Belgen. Daarbij tellen we mensen mee die sinds die tijd te boek staan als vermist. Zo goed als zeker verzwolgen door de zee.
In totaal ging het rond de Indische Oceaan om minstens 280.000 dodelijke slachtoffers. Er waren net zoveel gewonden. Ruim 5,5 miljoen mensen raakten dakloos. En de economische schade trof vele miljoenen meer.
>>>>>>> TOEN
Peter Jongmans ziet rechts naast zijn balkon jongens van het hoger liggende Amari-hoofdgebouw de heuvel aflopen. Ze schreeuwen. Iedereen moet weg. Nu! Komt er nog meer water aan? Hij trekt de balkondeuren achter zich dicht. Water sijpelt onder de deur door. Zonde van het parket. Achter het gebouw komt het water tot z’n middel. Samen met anderen ploetert hij de heuvel op. Bijna boven is er een oorverdovende klap. Hij kijkt om en ziet een onwerkelijk grote golf. Die gaat dwars door het gebouw heen dat hij net heeft verlaten. En er overheen.
Chai komt na de eerste golf de Tamarinde-boom uit. Hij schakelt de elektriciteit uit. Als de volgende golf komt, klimt ie er weer in.
Mig, de schoonmaakster, rent verder de straat op. Door water en puin komt ze niet ver. Ze haalt haar hand door het gezicht en ziet bloed. Haar borst doet pijn. Het kost moeite een boom in te klimmen. Daar hangen en zitten al een paar hotelgasten.
Kai wordt door de tweede golf opgetild. Die sleurt hem met strandstoelen en al het strand af. Door de bomenrij de weg over. Over de omheining van het Andaman-hotel. Om daar met zijn hoofd tegen de betonnen rand van het zwembad te knallen. Hij ziet rood en zwart voor de ogen. Hoort niets meer. Voelt niets meer.
Pen ziet tevreden dat haar zwager druk bezig is met installatie van de pizza-oven.
>>>>>>> 20 JAAR NA DE TSUNAMI
Ik heb de muur van water niet zien aan komen. Ik hoefde niet te rennen voor m’n leven. Heb niet in een boom gehangen. Zag geen mensen om me heen verdrinken.
Maar als ik na 20 jaar terug ben bij het punt waar de roemruchte uitgaansstraat Soi Bangla uit komt op de strandweg, ruik ik opnieuw de dood.
Hier stond een kleine, open truck waarop 2 mannen volle lijkzakken laadden. Eén stoffelijk overschot kregen ze niet omhoog. Met een knik van zijn hoofd vroeg een van de mannen om assistentie.
Daarna sleep ik vanaf het strand nog enkele doden naar het vrachtwagentje. Sporen achterlatend in het zand en op het asfalt. De laatste zak valt even open. Ik zie het opgezwollen gezicht van een jonge Thaise vrouw
Niets herinnert meer aan toen. De plek waar de truck stond is beschilderd met vrolijke kleuren.
De neonverlichting knippert aan van Bangla’s toegangspoort: ‘Welcome to Patong Beach, Phuket Thailand’.
Ook in die roemruchte, populaire straat domineren nu panden van meer dan 1 verdieping hoog. Kleine ladybars zijn verdwenen, grote drinkhallen met gastvrouwen kwamen er voor terug.
Dezelfde ontwikkeling even verder in de gay-straatjes van het Paradise-complex.
Tussen Bangla en Paradise is de beste verse vis-eetmarkt van Thailand opgeofferd voor de vooruitgang.
Vanaf het punt waar ik met lijken sleepte, loop ik door over het zuidelijke deel van de strandweg. Die werd het hardst getroffen:
De tsunami kwam schuin op Patong af. Precies in het verlengde van de doodlopende zijstraatjes hier, die direct vol stroomden. Met water en puin. Voor wie snel was, boden de bovenverdiepingen van de oude townhouses bescherming.
In Soi Postoffice zagen Franse kennissen hun fraaie antiekzaak verloren gaan. En de vrolijke Thaise tweeling haar fijne restaurant. In de straat domineren nu eenvoudige hostels
Ook Patongs grootste tsunami-drama voltrok zich aan het zuidelijk deel van de strandweg:
Ik kan het gebouw niet meer vinden, maar hier was Patong’s eerste warenhuis gevestigd. Ocean. Trappen leidden van de straat naar de Tops-supermarkt in de kelder.
De 20 personeelsleden wilden net de deuren openen, toen de eerste golf kwam. Ze konden geen kant op
Aan shoppingmalls geen te kort meer, zie ik. Maar niet meer aan zee. Central huist aan het eind van Soi Bangla. Verderop zit JungCeylon met alle bekende restaurants, winkelketens een coffeeshops
>>>>>>> TOEN
Gerard van Hal gaat naar beneden. Onderaan de Kalim-heuvel weet hij niet wat hij ziet. Alle winkeltjes compleet vernield. In een eerste impuls geeft hij geld aan gedupeerde Thai. Voor zichzelf regelt hij vervoer naar Phuket-Stad. Blijven kan niet. Geen elektriciteit, geen water, geen doorspoeling van de wc.
Peter Jongmans ziet alleen nog een paar muren overeind staan van het gebouw dat hij net is ontvlucht. Een derde van de 160 hotelgasten is gewond. Gebroken benen en armen. Een gevaarlijk ver ingedrukte borst. Er zijn 3 doden. Ook een Nederlandse vrouw. Ze wordt naar de keuken-koelcel gebracht. Maar er is geen elektriciteit. Ook geen telefoon. Geen tv. Geen idee wat er is gebeurd. De volgende dag rijdt hij naar het vliegveld. Ziet de grote ravage in Patong. Overal doden. Eenmaal over de berg, zitten mensen gewoon op terrasjes. Alsof er niets aan de hand is.
Chai en Mig van Impiana zijn gewond. Hij in het gezicht. Zij aan handen, armen en borst. Maar ze hebben het overleeft. Ze dachten dat ze dood zouden gaan.
Kai wordt uit het zwembad gehaald. Knallende koppijn. Al zijn voortanden zijn gebroken.
Peter van Zanten gaat later op de middag met spoed naar de Nederlandse ambassade in Bangkok. De enige 6 medewerkers die met kerst in de stad zijn, treffen elkaar in een leeg en donker gebouw. Alle telefoons rinkelen. Familieleden in Nederland horen net het nieuws. Binnen een mum van tijd geven ze 2000 vermisten op. De meesten van hen waren een paar uur later wel weer bereikbaar. Het is een klus om duidelijkheid te krijgen. Hij zit 3 dagen en 3 nachten aan de telefoon.
20 JAAR NA DE TSUNAMI
Wat nu nog zichtbaar aan de tsunami herinnert zijn de blauw-witte waarschuwingsborden:
Smalle paaltjes in trottoirs van strandweg en zijwegen, die melden dat je in een gebied bent met tsunami-gevaar. Grotere borden die de vluchtroute wijzen.
Volg je een van de routes, kom je bij het ziekenhuis. Daar stuurde ik in de week na de ramp mensen heen die, dwalend door Patong, op zoek waren naar familie en vrienden.
Op grote borden bij het ziekenhuis foto’s van vermisten. Een wand van de autoriteiten met portretten van nog niet identificeerde slachtoffers, uit piëteit in wazig zwart-wit. Op de andere wand foto’s opgehangen door familieleden, veelal vrolijke vakantieplaatjes.
Op thanon Rat Uthit Song Roy Pi herinner ik me een wanhopige blonde man. Ongeschoren, vlekkerig shirt, broek met 1 pijp. Een Zweed. Tussen twee vingers een kreukelig fotootje van een jong meisje. Gezien?
Ik hield een tuk tuk voor hem aan. Betaalde de chauffeur en zei dat hij naar het ziekenhuis moest
De bestuurder aarzelde. De eerste dagen na de ramp doen verhalen van tuk tuk-rijders de ronde over geesten van westerse slachtoffers.
Over witte buitenlanders – farang – die een tuk tuk aanhouden, bij het chauffeursraampje onderhandelen over de prijs en achter instappen… maar als de chauffeur later achterom kijkt ziet hij niets.
De angst voor onrustige geesten neemt af na een grote ceremonie van monniken op het strand.
Buitenlandse media roemen dit eervol betoon aan de slachtoffers. De Thai weten beter: Dit gaat om hun eigen gemoedsrust.
>>>>>>> TOEN
Peter van Zanten bemant 4 dagen na de tsunami een van de Europese crisiscentra aan de westkust. Sommige Nederlanders hebben alleen nog de zwembroek die ze op het strand droegen. Hij en zijn collega’s delen ingezamelde kleding uit. Helpen mensen naar het vliegveld. Ook zonder papieren – dat regelen de Thai goed. Dan komen de familieleden. De medewerkers willen niet dat ze langs de stoffelijke overschotten lopen. Lichamen zijn zwart en opgeblazen. Daarom ook hier borden met foto’s van ringen, kettingen en tatoeages. Zo worden alle 35 Nederlandse slachtoffers geïdentificeerd.
Gerard van Hal zamelt na de tsunami via Nederlandse zakenrelaties 80.000 euro in voor opvang van kinderen die op Phuket opeens wees zijn. Zo triest. Hij doet dat voor The Lions. Die ontfermen zich over zo’n 100 kinderen. Zelf schenkt hij 20.000 euro. Het kindertehuis bestaat nog: Phuket Sunshine Village. Blij dat hij dat kon doen. Blij ook dat hij zelf niet in gevaar is geweest. Jaar eerder zat hij met kerst op Koh Phi Phi. Dat hotel is compleet weggevaagd. Honderden doden. Stel je voor dat hij daar weer was geweest. Daar moet ie nog wel eens aan denken
Peter Jongmans organiseert na thuiskomt in Bangkok met enkele vrienden en enkele vrienden een benefit-jazzconcert. Opbrengst 200.000 dollar. Dat geld gaat – via relaties op Phuket -naar nieuwe vissersboten, herbouw van scholen en familie van overleden hotelpersoneel. Voor hem is de tsunami life changing. Minder hard werken, meer genieten. De mens is nietig. Niet opgewassen tegen de kracht van de natuur. We zijn geen masters of the universe
Mig durft direct na de tsunami niet meer op Impiana schoon te maken. Ze vertrekt naar de vestiging op Samui, veilig in de Golf van Thailand. Maar ze komt na een jaar terug, kan de Impiana-familie niet missen. Ze voelt zich okay. Iedereen weet nu wat een tsunami is. En wat te doen. Maar soms schrikt ze toch even als een golf hard tegen het strand klapt
Chai wordt nog steeds geprezen voor het uitzetten van de elektriciteit. Ook hij voelt zich veilig. Bij een aardbeving op zee gaan tijdig de sirenes loeien. Hij weet dan precies wat te doen. Al het hotelpersoneel in Patong krijgt jaarlijks een training
Kai kreeg in de maanden na de ramp een compleet nieuw gebit. Dankzij een inzamelactie onder vaste gebruikers van zijn strandstoelen. Hij geeft me een dankbare grote lach
Pen maakt de eerste pizza’s uit de nieuwe oven voor Thaise buurtbewoners. Om te offeren aan geesten van overleden buitenlanders. Zodat ze niet gaan spoken. Een pizzapunt werkt voor westerse geesten vast beter dan wat Thaise hapjes
>>>>>>> 20 JAAR NA DE TSUNAMI
Pal naast Impiana Resort staat de toren met sirene en luidspreker die waarschuwen bij een zeebeving. Hij doet het, hoor ik:
Elke woensdagochtend worden ze kort getest. Dan klinkt het volkslied. De gasten bij het uitgebreide ontbijtbuffet zien hoe het personeel in de houding staat
Impiana communiceert niet actief dat het om testen van het tsunami-alarm gaat, vertelt general-manager Gerard Sta Maria. Zijn indruk is dat gasten daarmee liever niet worden lastig gevallen. De meesten vragen er ook niet naar.
Zijn indruk is juist: In Patong loeiden 11 april 2012 de sirenes na een aardbeving in zee. Die leidt uiteindelijke nauwelijks tot golven. Maar was wel een ongeplande oefening met opvallend resultaat:
Op het strand riepen Thai naar toeristen dat ze daar moesten vertrekken. Sommigen vertikten dat. Tsunami? Eerst zien, dan geloven. Het is vakantie!
Belangrijkste is dat we nu weten wat een tsunami is, zegt Impiana’s GM. Dat we bij een beving tijdig een alarm krijgen dankzij boeien op zee. Dat het personeel precies weet wat moet gebeuren. En dat we weten waar we met z’n allen naar toe moeten.
Patong had 20 jaar geleden geluk, weet de ervaren hotelier. De ochtend na Christmas Eve hadden nog veel gasten geslapen. En na de feesten van oud-op-nieuw was dat zeker het geval geweest. Nu was iedereen gelukkig al op toen het water kwam.
Bij Impiana overleefde in eerste instantie iedereen de ramp. Een vrouwelijke gast overleed later aan haar verwondingen. Na 3 dagen werd onder het puin het lichaam gevonden van een onbekende vrouw, door het water vanaf het strand op het hotelterrein gesmeten.
Impiana Resort zelf overleefde de tsunami ook. De herbouw duurde 2 jaar, vertelt Gerard Sta Maria. De Thaise overheid verstrekte voor 5 jaar een renteloze lening.
Klap op klap was Covid. Twee jaar leegstand zorgde opnieuw voor grote schade. De zoute zee, de wind, de zon, de natuur. Alles werkte op elkaar in. Dat wat 15 jaar geleden was herbouwd, leek opeens 30 jaar oud.
Het duurste deel van de renovatie zit erop: Vervanging van alle daken. Nu krijgen alle bungalows en de tuin een frisse opknapbeurt.
>>>>>>> STRAKS
Het aantal van toeristen dat dagelijks arriveert op Phuket International Airport groeit snel. Nu zijn het er 10.000. Maar er komen steeds meer rechtstreekse vluchten uit China, Rusland, India, Vietnam, Australië en midden oosten.
Dankzij het toerisme is Phuket na Bangkok nu al de grootste lokale economie in Thailand.
Toch waarschuwen luxe hotels en resorts op Phuket tegen verdere ongebreidelde uitbreiding:
Stille stranden, ze zijn er nog. Prachtige bossen en indrukwekkende watervallen ook. Nu nog oogt een groot deel van het eiland groen.
Maar bouw van hotels en villa’s op berghellingen leidt bij regen tot aardverschuivingen. Voortdurende files frustreren toerist en Thai. De vuilverwerking is een hoofdpijn-dossier.
Grote toeristische bedrijven op Phuket zetten liever in op minder groei. En meer ‘kwaliteitstoeristen’. Met name families en ouderen met geld
Maar voor Patong gaat dat niet lukken, weet Impiana’s general-manager Gerard Sta Maria:
Elke vierkante meter is nu maximaal in gebruik voor het toerisme. Het aanbod van hotels, winkels en restaurants richt zich op een nieuw, jonger publiek. Uit Europa. Maar ook steeds meer uit Australië en Azië. Dat is niet terug te draaien, die ontwikkeling zet juist door
Met alle uitwassen van dien die het internationale nieuws halen:
Toeristen die dronken uit een tuktuk plassen, op een bus dansen, laveloos worden afgevoerd door de politie en in zwembroek inchecken op het vliegveld.
Maar na tsunami en Covid zal Impiana ook de verdere groei en verjonging van Patong’s toerisme overleven. Daar is de general-manager van overtuigd
Impiana past zich aan met Indiase en Chinese gerechten bij het ontbijtbuffet. De kamers krijgen een frisse jonge look. En door personeel effectiever in te zetten, zijn de kamerprijzen ook interessant voor een nieuw publiek
Maar, benadrukt hij: Impiana Resort was, is en blijft een rustige oase in druk Patong Beach
In Impiana’s buitenbar drink ik die avond een goed glas whisky, terwijl ik de golven tegen het strand hoor klotsen. 20 Jaar na de tsunami hef ik het glas op Kwang, Kittisak en al die andere dodelijke slachtoffers
>>>>>>> INFORMATIE
Het Typisch Thailand-artikel ‘20 jaar na de tsunami’ draag ik op aan zus en broer Kwang en Kittisak, de 2 dodelijke tsunami-slachtoffers in Patong die ik persoonlijk kende.
Dit verhaal is, met dank, mede mogelijk gemaakt door:
# Impiana Resort Patong, met speciale dank aan Hattachai Paijitjinda (Der)
# Netherlands Thai Chamber of Commerce NTCC
# Asian Translations, vertaalbureau Pim van Melick namens Nittaya
# Bjorn van Ee, trouw lezer
Met medewerking van: Nederlandse ambassade in Bangkok, Nut Liangwanitkun, Tran Xuan Nguyen en de geïnterviewden: Peter Jongmans, Gerard van Hal, Peter van Zanten, Gerard Sta Maria, Rawadee Rittimon (Mig), Veerachai Choompea (Chai), Kai en Pen
Waardeer je dit artikel? De artikelen van vrijwilligersproject Typisch Thailand lees je gratis. Wil je ons steunen met een kleine of grotere bijdrage in onze onkosten, dan kan dat simpel en en veilig via iDeal (zie onze donatieknop). Maar we zijn ook blij als je ons (via BuyMeACoffee) een lekkere kop koffie aanbiedt voor onderweg en tijdens het schrijven:
1 – Via iDeal met onze donatieknop
2 – Via card etc met Buy Me A Coffee
Meer info:
Engelse vertaling van dit artikel
Informatie over Typisch Thailand
Volg Typisch Thailand op Facebook